Ik dus wel...en ben meteen ff met m'n neus op de feiten (lees "het asfalt") gedrukt!
Vanochtend om 10.15 uur vertrokken vanuit Eindhoven...glibber glibber, schuif schuif...en voor een stoplicht kreeg ik een kusje van een auto achter me die niet meer kon stoppen. Normaal gesproken was ik gewoon een metertje naar voren geschoten, zo hard ging het namelijk niet, maar door die smurrie op de weg zag het er opeens veel indrukwekkender uit allemaal...m'n bandjes hadden totaal geen grip en m'n voetjes ook niet...ik ging namelijk meteen op m'n plaat...
...Resultaat:
Achterspatbord in de kreukels, 65-tonige-sirene naar de knoppen, m'n hartslag in m'n keel en een lijkbleke automobilist die zich helemaal kapot geschrokken was. Verder heb ik d'r nog geen blauwe plek aan over gehouden.
Behulpzame agenten die net voorbijkwamen rijden heb ik door laten rijden, want de schadeformulieren werden al netjes uit de auto gehaald.
En toen weer op pad richting huis...
Laat ik zeggen dat ik wel eens zekerder op de motor heb gezeten.
Niet zozeer bang voor de gladheid...maar wel voor al die auto's die achter me reden! ... en zij remmen nog wel met 4 wielen tegelijk!!!
Om 13.30 was ik pas thuis!
Kutsneeuw...bah!
als joe verder nog hulp/onderdelen nodig hebt dan hoor ik het wel
. Later die ochtend toen het al sneeuwde, nam ik gas terug voor ook een vrouwelijke scoetah rijdster...ik zag haar al met dr rechterhand naar de rem gaan en ja hoor...tupperware overal op straat.Ze stond op en pruttelde verder.