haha, ja precies, rob
Update hierzo:
Ik hobbel nog steeds door. Ik merk wal wat fysieke en mentale veranderingen, dus die reality checks houden me met beide voeten op de grond - met die onderdrukkende medicijnen is het verleidelijk om te denken dat er een soort van pauze is of zo.
Wat de laatste week echt supermoeilijk begon te worden, was dat er en stormvloed aan bezoek, mailtjes, belletjes en smsjes op gang kwam. Op zich echt echt echt heel fijn en ik plande de afgelopen drie weken vrolijk alle dagen bomvol met bezoek, maar daar is ff een reset nodig. De intensiteit, de drukte, het werd teveel.
Gisteren, na het zoveelste mailtje van iemand die zei: ja, ik begreep dat je overladen bent en rust wil, dus ik kom maandag ff langs (
) en ik merkte dat ik daar gewoon van in paniek raakte, heb ik een vriend gevraagd om ff 'beschermlaag' te gaan doen. Dus als er mensen zijn die een mailtje sturen met de vraag of het oké is om langs te komen, dan springt hij daar tussen en zegt: nee, voorlopig niet.
Ik kan het zelf gewoon m'n strot niet uitkrijgen, godsonmogelijk om nee te zeggen tegen mensen die me dierbaar zijn.
Ik heb daar gister dit stukje tekst bij geschreven:
---
Aan alle mensen die me nog zo graag willen spreken en die nog zo graag willen langskomen,
Ik zie de bron van waaruit dit ontspringt: juist als ik het zichtbaar moeilijk heb, ontstaat des te sterker de behoefte om dichtbij naast me te komen staan, te dragen, te omarmen.
De intensiteit, de gave van de liefde, de sterke wil om te zorgen, dit bruisend, krachtig leven: hoe kan ik anders dan daar de schoonheid van zien? Hoe kan ik anders dan daar diep geraakt door zijn en dankbaar voor te zijn?
Maar de intensiteit en kracht blaast me ook omver.
Als je er nu voor me wil zijn, als je me nu wil dragen, geef me dan ruimte. Geef me de ruimte om mezelf te vinden, de ruimte om naar die bron van rust in mezelf te keren. Geef me de stilte om te kunnen horen, 't niets om te kunnen voelen.
En in die ruimte voel ik dat je er voor me bent.
---