Thunderdome 2038,
Max Rockatansky , keek naar de ondergaande zon. De zon niet meer geeloranje zoals hij in zijn kinderjaren had gezien, maar vertroebeld door de rook van de vele branden. Een paars rode glans verspreidend door de in de ionosfeer aanwezige radioactieve straling.
Dezelfde straling die de oorzaak was van de steeds erger wordende steken in zijn borst.
Hij wist wat hem uiteindelijk te wachten stond, velen waren hem al voorgegaan. Toch wist hij nu al dat hij het niet zo ver zou laten komen. Daarvoor was hij niet zover gekomen.
Max draaide zich om en liep naar een paar uit golfplaten opgetrokken shelters. Allen zagen eruit alsof ze elk moment in elkaar konden storten. Echter bij een was de deur afgesloten met een erg sterk maar ook erg nieuw uitziend slot.
Met stevige schrit , liep max naar de deur met het nieuwe slot, ondertussen in zijn broekzak voelend naar zijn sleutelbos.
Dezelfde sleutelbos, waar nog steeds het afgebroken deel van een contactsleutel aan zat. De sleutel waarmee hij vele malen de machtige 8 cylinder van zijn XB GT Ford Falcon Coupe, the Interceptor tot leven bracht. Een koude rilling liep hem over zijn rug , terwijl hij terugdacht aan die periode. Het begin van het einde dacht hij terwijl hij met een klein nieuw sleuteltje het slot opende.
De deur kraakte op zijn roestige scharnieren . Max opende de deur net ver genoeg om naar binnen te kunnen.Gelijk ging zijn blik naar een hoek van de schuur. Nog net zichtbaar in het paars rode licht van de ondergaande zon , ontwaarde max dat waarvoor hij naar de shelter was gegaan.
Met een ferme ruk trok hij de dekzeilen die het geheel bedekten opzij. Daar stond het dan, een verzameling oud ijzer.
Tenminste dat zou de eerste indruk van de doorsnee aardbewoner zijn. Maar Max is zeer zeker geen doorsnee aardbewoner te noemen.
Toen hij voelde dat ook hij langzaam maar zeker van binnenuit begon af te sterven had hij al gelijk plannen met de verzameling oud ijzer.
Vanachter de stapel oud ijzer haalde hij een klembord te voorschijn. Deze was voorzien van een aantal papieren. Wat schetsen en een lijst met onderdelen. De meeste onderdelen waren aangestreept met een rood potlood. Een paar kleine, maar o zo belangrijke onderdelen ontbraken op de lijst.
Uit zijn binnenzak haalde hij een plastic zakje gevuld met een aantal koperkleurige onderdelen. Uit de berg onderdelen pakte hij een groen gekleurd metalen munitiekistje. Met een klik opende hij de sluiting. Het kistje was gevuld met meerdere gelijksoortige zakjes, allen voorzien van een aantal onderdelen.
Met een zucht stopte Max het zakje bij de anderen in het kistje. Met een rood stompje potlood, streepte hij het bewuste onder deel af op de lijst.
Hij dekte de hoop oud ijzer af en verliet de shelter. Zo nu eerst een afzakkertje in het Atomic Cafe dacht Max en slenterde langzaam in de richting van Bartertown.
To be continued……………
Mad X or the Resurrection
Moderators: Goos, Woody, Teevee
-
stitch
- Bezoek Rat
- Berichten: 1495
- Lid geworden op: wo sep 20, 2006 6:51 pm
- Locatie: ermelo
- Contacteer:
Mad X or the Resurrection
Greets Wim aka Stitch
"Als het niet wil zoals het moet,
dan moet het maar zoals het wil."
Ural 650 zijspan
"Als het niet wil zoals het moet,
dan moet het maar zoals het wil."
Ural 650 zijspan
Ze had de verhalen al zo lang en zo vaak gehoord, als klein kind al mee opgegroeid, over hoe ze als clan ontsnapten aan een gemotoriseerde bende die uit was op de brandstof die toen nog gewonnen werd.
Over degene die zich opofferden zodat zij in vrijheid konden leven.
Over de man in de Interceptor, die hun hoop gaf en de kans om te ontvluchten. Over haar vader.
Iedereen zei dat hij onderhand wel dood moest zijn, omdat niemand zich bij het afgesproken punt had opgewacht, en ook niet was gekomen toen ze daar een hele dag gewacht hadden.
Maar dat was voor haar tijd. Zij werd acht en een halve maand later geboren, aan de mooie noord-oost kust, waar zich eens een vakantie-paradijs bevondt.
Maar ergens kriebelde het, ze kon niet geloven dat hij echt dood is, iets van binnen.....
Al die jaren was haar verboden geweest om te leren autorijden, de oudsten van de clan waren er erg tegen, hoewel haar moeder het op zich geen slecht plan vond.
Maar na een avond met de oudsten gepraat te hebben, was ook zij om. Wat ze ook deed of hoe hard ze schreeuwde, ruzie zocht, anderen in elkaar sloeg die haar jenden omdat zij wel leerden rond te schuren in de buggies, het mocht niet.
Tijdens één van haar woede-uitbarstingen over zoveel onrecht was ze hier terechtgekomen, een vervallen en deels ingestort huis van twee verdiepingen met erachter een grote metalen loods, helemaal intact.
Met enige moeite brak ze het oude hangslot open en inspecteerde de inhoud.
Een verzameling schroot.....wielen, motorblokken, uitlaatpijpen...alles onder een dikke laag stof, van tientallen jaren.
Boven de werkbank ontdekte ze een rij boeken: bijna allemaal van dezelfde schrijver, ene Haynes.
Gelukkig had ze lezen geleerd en begon in het meest linkse boek.
"Maintenance and Repair of the 1980 Honda CB750" staat er op de kaft, en de halve inhoud viel op de vloer toen ze het van de plank pakte.
Zuchtend bukte ze om de pagina's op te rapen en op volgorde te leggen. Toch maar even wat beter bekijken.....plaatjes van een versnellingsbak, carburateurs, nokkenassen, afstelgegevens.....en heel voorzichtig begon zich een idee te vormen in het hoofd van deze 16-jarige meid......als ze nou eens.....niemand heeft dit nog ontdekt.....heel voorzichtig aan die ouwe Jones vragen hoe een motor werkt.....uitzoeken of hier nog een komplete bij staat.....zelf leren rijden....smoes verzinnen als ze.......
Overrompelt over haar eigen gedachte schoof ze snel de pagina's in elkaar en stak het boek in haar rugzak, deed de deur van de loods dicht, hing het hangslot zo goed en zo kwaad als het ging terug en nam de kortste route terug naar huis.
Onderweg twijfelde ze nog steeds......zal ik wel of niet? Want dit aan iemand vertellen betekende alleen maar dat anderen zich over deze rijkdom zouden ontfermen, en zij mocht toekijken. Dat was niet de bedoeling....
Over degene die zich opofferden zodat zij in vrijheid konden leven.
Over de man in de Interceptor, die hun hoop gaf en de kans om te ontvluchten. Over haar vader.
Iedereen zei dat hij onderhand wel dood moest zijn, omdat niemand zich bij het afgesproken punt had opgewacht, en ook niet was gekomen toen ze daar een hele dag gewacht hadden.
Maar dat was voor haar tijd. Zij werd acht en een halve maand later geboren, aan de mooie noord-oost kust, waar zich eens een vakantie-paradijs bevondt.
Maar ergens kriebelde het, ze kon niet geloven dat hij echt dood is, iets van binnen.....
Al die jaren was haar verboden geweest om te leren autorijden, de oudsten van de clan waren er erg tegen, hoewel haar moeder het op zich geen slecht plan vond.
Maar na een avond met de oudsten gepraat te hebben, was ook zij om. Wat ze ook deed of hoe hard ze schreeuwde, ruzie zocht, anderen in elkaar sloeg die haar jenden omdat zij wel leerden rond te schuren in de buggies, het mocht niet.
Tijdens één van haar woede-uitbarstingen over zoveel onrecht was ze hier terechtgekomen, een vervallen en deels ingestort huis van twee verdiepingen met erachter een grote metalen loods, helemaal intact.
Met enige moeite brak ze het oude hangslot open en inspecteerde de inhoud.
Een verzameling schroot.....wielen, motorblokken, uitlaatpijpen...alles onder een dikke laag stof, van tientallen jaren.
Boven de werkbank ontdekte ze een rij boeken: bijna allemaal van dezelfde schrijver, ene Haynes.
Gelukkig had ze lezen geleerd en begon in het meest linkse boek.
"Maintenance and Repair of the 1980 Honda CB750" staat er op de kaft, en de halve inhoud viel op de vloer toen ze het van de plank pakte.
Zuchtend bukte ze om de pagina's op te rapen en op volgorde te leggen. Toch maar even wat beter bekijken.....plaatjes van een versnellingsbak, carburateurs, nokkenassen, afstelgegevens.....en heel voorzichtig begon zich een idee te vormen in het hoofd van deze 16-jarige meid......als ze nou eens.....niemand heeft dit nog ontdekt.....heel voorzichtig aan die ouwe Jones vragen hoe een motor werkt.....uitzoeken of hier nog een komplete bij staat.....zelf leren rijden....smoes verzinnen als ze.......
Overrompelt over haar eigen gedachte schoof ze snel de pagina's in elkaar en stak het boek in haar rugzak, deed de deur van de loods dicht, hing het hangslot zo goed en zo kwaad als het ging terug en nam de kortste route terug naar huis.
Onderweg twijfelde ze nog steeds......zal ik wel of niet? Want dit aan iemand vertellen betekende alleen maar dat anderen zich over deze rijkdom zouden ontfermen, en zij mocht toekijken. Dat was niet de bedoeling....
Geen beter seizoen dan het knutselseizoen...totdat er weer gereden gaat worden!
-
Captain Krimson
- Bezoek Rat
- Berichten: 963
- Lid geworden op: do dec 21, 2006 11:08 pm
- Locatie: Hengelo
- Contacteer:
Eens zal ik net zo'n held zijn als Max,dacht de varkenshoeder.Net zo'n superstrakke bike besturen over die wegen die nog over waren na de grote oorlog.En bende's bestrijden waar hij maar kon.
Na dat die strijd was beeindigd was het bergafwaarts gegaan met hem.Eerst had hij nog een bike gehad,een oude Yamaha DT 170 van een onbestemd bouwjaar,maar toen de stofwolken van de strijd waren verdwenen was hij gestolen door een of andere rondzwervende bende.En als hij ze te pakken kreeg voerde hij ze aan de varkens,die klootzakken.
Maar nu moest hij verder met voeren en stront scheppen om geld te verdienen.Anders kwam er nooit meer een bike.
De zon was al aan het zakken boven Bartertown toen hij klaar was,en snel ging hij naar het atomic cafe om een biertje te pakken en zo het stof weg te spoelen.
Binnen bleef hij een ogenblik staan in de deuropening om zijn ogen aan het duister te laten wennen,en zijn oren aan de herrie die 24 uur per dag door leek te gaan.Bij de bar bestelde hij een biertje en zocht een rustig plekje,de opmerkingen rondom hem over varkens negerend.In de hoek zat een oudere vreemdeling aan een tafeltje stil voor zich uit te staren,en hij trok zijn stoute schoenen aan en plofte neer bij de onbekende man.
De man keek op met een vermoeide blik en staarde toen weer naar zijn Highlander wiskey.
Hallo,ik ben mike,de varkenshoeder.
Dat rook ik al,ik ben John Doe zei de vreemdeling.
Het was zeker een hele reis hier naar toe?
Het is mijn laatste reis,zei John want ik ben ziek,oud moe,noem maar op.
Ik ga nergens meer naar toe.
Hoe ben je hier verzeild geraakt dan, vroeg Mike.Op mijn ouwe motor,zei John.
Meteen gingen alle zintuigen bij Mike op scherp staan.
Op dat moment kwam Max binnen en meteen werd het stil om Mike heen.
Nog steeds had iedereen respect voor de harde vuisten van Max en hij werd vol respect bekeken door iedereen die hem enigzins kende.
Max keek in de richting van John en Mike........
Wordt vervolgd.
Redman
Na dat die strijd was beeindigd was het bergafwaarts gegaan met hem.Eerst had hij nog een bike gehad,een oude Yamaha DT 170 van een onbestemd bouwjaar,maar toen de stofwolken van de strijd waren verdwenen was hij gestolen door een of andere rondzwervende bende.En als hij ze te pakken kreeg voerde hij ze aan de varkens,die klootzakken.
Maar nu moest hij verder met voeren en stront scheppen om geld te verdienen.Anders kwam er nooit meer een bike.
De zon was al aan het zakken boven Bartertown toen hij klaar was,en snel ging hij naar het atomic cafe om een biertje te pakken en zo het stof weg te spoelen.
Binnen bleef hij een ogenblik staan in de deuropening om zijn ogen aan het duister te laten wennen,en zijn oren aan de herrie die 24 uur per dag door leek te gaan.Bij de bar bestelde hij een biertje en zocht een rustig plekje,de opmerkingen rondom hem over varkens negerend.In de hoek zat een oudere vreemdeling aan een tafeltje stil voor zich uit te staren,en hij trok zijn stoute schoenen aan en plofte neer bij de onbekende man.
De man keek op met een vermoeide blik en staarde toen weer naar zijn Highlander wiskey.
Hallo,ik ben mike,de varkenshoeder.
Dat rook ik al,ik ben John Doe zei de vreemdeling.
Het was zeker een hele reis hier naar toe?
Het is mijn laatste reis,zei John want ik ben ziek,oud moe,noem maar op.
Ik ga nergens meer naar toe.
Hoe ben je hier verzeild geraakt dan, vroeg Mike.Op mijn ouwe motor,zei John.
Meteen gingen alle zintuigen bij Mike op scherp staan.
Op dat moment kwam Max binnen en meteen werd het stil om Mike heen.
Nog steeds had iedereen respect voor de harde vuisten van Max en hij werd vol respect bekeken door iedereen die hem enigzins kende.
Max keek in de richting van John en Mike........
Wordt vervolgd.
Redman
Tsja, dat is mien ok wat.......
Na een onrustige nacht is ze wakker geworden met een lichte hoofdpijn. "Maxime, opstaan" hoorde ze haar moeder roepen. Vandaag moest ze met de ploeg het veld in, onkruid wieden.
Ze had gehoord dat dat vroeger anders ging, maar ach, dat was vroeger.
Het was wel een lekker rustig karwei en ze kon haar gedachten ordenen.
's Middags was het werk over en ging ze naar de garage. Ze wilde oude Jones spreken, die zocht altijd mensen om de vrachtauto's en buggies te repareren.
Kennelijk waren er niet veel mensen die zin hadden om hun handen vuil te maken met olie en smeer. En zij had er, tot gisteren, nooit bij stilgestaan.
Jones keek op vanonder een motorkap en vroeg wat ze kwam doen.
'Ik wil nieuwe dingen leren en met m'n handen werken, en ben niet bang voor viezigheid'
"Ga dan de vuilnis ophalen" was het antwoord. 'Nee, ik wil aan motoren werken'. Nu kwam Jones onder de motorkap vandaan en bekeek haar.
"Je haar is te lang, dat gaat overal in hangen, het is zwaar werk, we maken lange dagen en soms krijg je je handen niet helemaal schoon'.
Ze bond meteen haar haar op 'zo kort genoeg, en ik ben nog jong, kan wel wat hebben hoor en ik dacht dat zeewater alles oplost, ook het vuil van je handen'.
'En nog eigenwijs ook, okee je bent aangenomen, tenminste, onder voorwaarde in verband met de taakverdeling'
Dat betekende dat Jones naar de Commissie Taakverdeling ging zodat ze voortaan alleen maar in de garage kon werken.
Normaal rouleert iedereen, maar omdat er te weinig mensen zijn die kennis hebben van auto's, worden deze altijd vrijgesteld.
En omdat het aantal spijtoptanten bij de garage nogal hoog lag, was iedere nieuwe een welkome gast.
'Je zult vanavond wel bezoek krijgen thuis of je bij mij mag werken of niet, maar ik verwacht geen probleem'.
"Tot morgen dan" en opgewekt holde ze weg, om even later rustig te gaan lopen. Aan moeder vertellen...hoe doe ik dat nou....
Tijdens het avondeten probeerde ze het voorzichtig: 'Ma, ik heb zitten denken, er wordt altijd geklaagd dat er zo weinig met de vrachtauto's en buggies gereden kan worden, omdat ze zo vaak stuk zijn en er te weinig mensen om ze te repareren?'
Haar moeder keek op met een nieuwsgierige blik "ja dus..."
'Dus dacht ik, om mezelf nou heel nuttig te maken, laat ik dat eens proberen'
"Zo zo, en dat heb je voorgesteld aan ouwe Jones en strakjes komt de Commissie hier aan de deur?"
'Eh ja, zo ongeveer ja'.
Nadat de commissie geweest en met haar moeder had gesproken, was Maxime opgelucht: zo mocht morgen meteen aan de slag, geen taakroulering meer, onder één voorwaarde: geen testritten met gerepareerde spullen.
En mocht ze na een tijdje het werk niet meer aankunnen, geen probleem.
Ze zal dan niet de eerste zijn die weer weggaat uit de garage.
Maar dat laatste was in geen geval haar plan....
Ze had gehoord dat dat vroeger anders ging, maar ach, dat was vroeger.
Het was wel een lekker rustig karwei en ze kon haar gedachten ordenen.
's Middags was het werk over en ging ze naar de garage. Ze wilde oude Jones spreken, die zocht altijd mensen om de vrachtauto's en buggies te repareren.
Kennelijk waren er niet veel mensen die zin hadden om hun handen vuil te maken met olie en smeer. En zij had er, tot gisteren, nooit bij stilgestaan.
Jones keek op vanonder een motorkap en vroeg wat ze kwam doen.
'Ik wil nieuwe dingen leren en met m'n handen werken, en ben niet bang voor viezigheid'
"Ga dan de vuilnis ophalen" was het antwoord. 'Nee, ik wil aan motoren werken'. Nu kwam Jones onder de motorkap vandaan en bekeek haar.
"Je haar is te lang, dat gaat overal in hangen, het is zwaar werk, we maken lange dagen en soms krijg je je handen niet helemaal schoon'.
Ze bond meteen haar haar op 'zo kort genoeg, en ik ben nog jong, kan wel wat hebben hoor en ik dacht dat zeewater alles oplost, ook het vuil van je handen'.
'En nog eigenwijs ook, okee je bent aangenomen, tenminste, onder voorwaarde in verband met de taakverdeling'
Dat betekende dat Jones naar de Commissie Taakverdeling ging zodat ze voortaan alleen maar in de garage kon werken.
Normaal rouleert iedereen, maar omdat er te weinig mensen zijn die kennis hebben van auto's, worden deze altijd vrijgesteld.
En omdat het aantal spijtoptanten bij de garage nogal hoog lag, was iedere nieuwe een welkome gast.
'Je zult vanavond wel bezoek krijgen thuis of je bij mij mag werken of niet, maar ik verwacht geen probleem'.
"Tot morgen dan" en opgewekt holde ze weg, om even later rustig te gaan lopen. Aan moeder vertellen...hoe doe ik dat nou....
Tijdens het avondeten probeerde ze het voorzichtig: 'Ma, ik heb zitten denken, er wordt altijd geklaagd dat er zo weinig met de vrachtauto's en buggies gereden kan worden, omdat ze zo vaak stuk zijn en er te weinig mensen om ze te repareren?'
Haar moeder keek op met een nieuwsgierige blik "ja dus..."
'Dus dacht ik, om mezelf nou heel nuttig te maken, laat ik dat eens proberen'
"Zo zo, en dat heb je voorgesteld aan ouwe Jones en strakjes komt de Commissie hier aan de deur?"
'Eh ja, zo ongeveer ja'.
Nadat de commissie geweest en met haar moeder had gesproken, was Maxime opgelucht: zo mocht morgen meteen aan de slag, geen taakroulering meer, onder één voorwaarde: geen testritten met gerepareerde spullen.
En mocht ze na een tijdje het werk niet meer aankunnen, geen probleem.
Ze zal dan niet de eerste zijn die weer weggaat uit de garage.
Maar dat laatste was in geen geval haar plan....
Geen beter seizoen dan het knutselseizoen...totdat er weer gereden gaat worden!
-
stitch
- Bezoek Rat
- Berichten: 1495
- Lid geworden op: wo sep 20, 2006 6:51 pm
- Locatie: ermelo
- Contacteer:
Terwijl hij langs een pad bezaaid met allerlei rotzooi met de zon in zijn rug richting Bartertown liep, dacht hij terug aan een moment lang geleden.
Tegen het einde van de Grote Strijd was hij het oorlogs gebied met een groep kinderen en jonge mensen ontvlucht.
Tijdens deze vlucht had hij een jonge vrouw leren kennen. Na een bloedig gevecht had ze zijn wonden verzorgd en was dagen niet van zijn zijde geweken. Gedurende zijn herstelperiode hadden ze vaak gesprekken gevoerd tot diep in de nacht. Ondanks haar jonge leeftijd had ze reeds veel levenservaring.
Zij was het ook, die de groep de tip gaf waar ze een veilige schuilplaats zouden kunnen vinden. Als kind had ze geruime tijd doorgebracht in een vakantie-oord aan de noord=oost kust.
Dit oord lag verscholen tussen een aantal bergen, welke een bescherming waren tegen de radio=active straling.
Omdat er nog steeds plunderende en moordende motorbendes het land onveilig maakten, was het plan ontstaan dat een gedeelte van de groep een omtrekkende beweging zou maken en hierbij de bendes op een dwaalspoor te zetten.Later zou deze groep zich op een afgesproken plek weer bij de rest voegen.
De nacht voor zijn vertrek hadden ze doorgebracht in elkaars armen en was zij na deze nacht een jonge vrouw geworden.
Met een brok zijn keel dacht hij terug aan wat hij na een paar maanden omzwerven aantrof op de afgesproken plek.
Zijn denken werd doorbroken door het zacht knetterende geluid van de defecte neonreclame van Atomic cafe.
Tijd voor een Highlands wiskey en op zoek naar de nog ontbrekende onderdelen. Vragen en speuren bij de vele dolende zielen die alles aangrijpen om in hun levensbehoefte te voldoen.
Was Jones erg nog maar , die wist precies wat mogelijk was.bij het openen van de deur van het cafe dronk een sterke penetrante geur zijn neus binnen.
Aha, Mike de varkenshoeder is al binnen. Tja ook zo`n apart geval…………… He een vreemd gezicht bij Mike aan tafel!!!!!!!!
To be continued……………
Tegen het einde van de Grote Strijd was hij het oorlogs gebied met een groep kinderen en jonge mensen ontvlucht.
Tijdens deze vlucht had hij een jonge vrouw leren kennen. Na een bloedig gevecht had ze zijn wonden verzorgd en was dagen niet van zijn zijde geweken. Gedurende zijn herstelperiode hadden ze vaak gesprekken gevoerd tot diep in de nacht. Ondanks haar jonge leeftijd had ze reeds veel levenservaring.
Zij was het ook, die de groep de tip gaf waar ze een veilige schuilplaats zouden kunnen vinden. Als kind had ze geruime tijd doorgebracht in een vakantie-oord aan de noord=oost kust.
Dit oord lag verscholen tussen een aantal bergen, welke een bescherming waren tegen de radio=active straling.
Omdat er nog steeds plunderende en moordende motorbendes het land onveilig maakten, was het plan ontstaan dat een gedeelte van de groep een omtrekkende beweging zou maken en hierbij de bendes op een dwaalspoor te zetten.Later zou deze groep zich op een afgesproken plek weer bij de rest voegen.
De nacht voor zijn vertrek hadden ze doorgebracht in elkaars armen en was zij na deze nacht een jonge vrouw geworden.
Met een brok zijn keel dacht hij terug aan wat hij na een paar maanden omzwerven aantrof op de afgesproken plek.
Zijn denken werd doorbroken door het zacht knetterende geluid van de defecte neonreclame van Atomic cafe.
Tijd voor een Highlands wiskey en op zoek naar de nog ontbrekende onderdelen. Vragen en speuren bij de vele dolende zielen die alles aangrijpen om in hun levensbehoefte te voldoen.
Was Jones erg nog maar , die wist precies wat mogelijk was.bij het openen van de deur van het cafe dronk een sterke penetrante geur zijn neus binnen.
Aha, Mike de varkenshoeder is al binnen. Tja ook zo`n apart geval…………… He een vreemd gezicht bij Mike aan tafel!!!!!!!!
To be continued……………
Greets Wim aka Stitch
"Als het niet wil zoals het moet,
dan moet het maar zoals het wil."
Ural 650 zijspan
"Als het niet wil zoals het moet,
dan moet het maar zoals het wil."
Ural 650 zijspan
-
stitch
- Bezoek Rat
- Berichten: 1495
- Lid geworden op: wo sep 20, 2006 6:51 pm
- Locatie: ermelo
- Contacteer:
Deel 3
Nadat Max de penetrante lucht die Mike de varkenshoeder verspreidde, had vernietigd met een overheerlijk geurende Highlands wiskey. De enige nog te verkrijgen wiskey, verkregen na een vriendelijk onderhoud met een van de vele motorbendes die de omgeving onveilig maakten.
Hoewel hij liever zijn lippen nat had gemaakt aan een glas JD. Een wiskey die sinds de geheimzinnige verschijning van de Sissy Biker from Hell niet meer is waargenomen. Zwarte tongen beweren, dat deze biker alle JD in zijn onderkomen heeft opgeslagen. Dan maar een Highlands.
Zo eens kijken wie er zoal aanwezig zijn: Mike de varkenshoeder, maar die had hij al geroken. Woody de barman, zoals gewoonlijk weer in hogere sferen. Gebruik geen alcohol, maar verbouwd zijn eigen rookwaar. In de hoek van het cafe ligt Redman ,een half volle fles rode wijn naast zich staan. Goede vent , ligt er niet omdat hij dronken is, maar zijn rug is door het vele motorrijden een beetje versleten. Straks nog maar ff met hem kletsen.
Verder de vaste klanten, te oninterressant om te noemen . Maar die vent die bij Mike zit zit . Noge nooit gezien. Gezien de witte randen om zijn ogen een reiziger . De kleding wijst op een twee of driewieler.
Vaak weten of hebben deze figuren nog wel eens onderdelen bij zich die hij gebruiken kon.
Snel de wiskey wegwerken en met een kan bier bij ze aan tafel plaatsnemen. Wie weet wat de avond nog brengt.
Tp be continiud
Nadat Max de penetrante lucht die Mike de varkenshoeder verspreidde, had vernietigd met een overheerlijk geurende Highlands wiskey. De enige nog te verkrijgen wiskey, verkregen na een vriendelijk onderhoud met een van de vele motorbendes die de omgeving onveilig maakten.
Hoewel hij liever zijn lippen nat had gemaakt aan een glas JD. Een wiskey die sinds de geheimzinnige verschijning van de Sissy Biker from Hell niet meer is waargenomen. Zwarte tongen beweren, dat deze biker alle JD in zijn onderkomen heeft opgeslagen. Dan maar een Highlands.
Zo eens kijken wie er zoal aanwezig zijn: Mike de varkenshoeder, maar die had hij al geroken. Woody de barman, zoals gewoonlijk weer in hogere sferen. Gebruik geen alcohol, maar verbouwd zijn eigen rookwaar. In de hoek van het cafe ligt Redman ,een half volle fles rode wijn naast zich staan. Goede vent , ligt er niet omdat hij dronken is, maar zijn rug is door het vele motorrijden een beetje versleten. Straks nog maar ff met hem kletsen.
Verder de vaste klanten, te oninterressant om te noemen . Maar die vent die bij Mike zit zit . Noge nooit gezien. Gezien de witte randen om zijn ogen een reiziger . De kleding wijst op een twee of driewieler.
Vaak weten of hebben deze figuren nog wel eens onderdelen bij zich die hij gebruiken kon.
Snel de wiskey wegwerken en met een kan bier bij ze aan tafel plaatsnemen. Wie weet wat de avond nog brengt.
Tp be continiud
Greets Wim aka Stitch
"Als het niet wil zoals het moet,
dan moet het maar zoals het wil."
Ural 650 zijspan
"Als het niet wil zoals het moet,
dan moet het maar zoals het wil."
Ural 650 zijspan